یکی از مرام های نویسنده کتاب مذکور(محمد علی طاهری) این است که بسیاری از حقایق دینی را بی ارتباط با گناه و اعمال صالح تفسیر می کند؛ به گونه ای که این حقایق کمترین ارتباطی با تکالیف دینی پیدا نمی کنند. وی عذاب قبر را نه نتیجه گناهان و معاصی که نتیجه تلاش کالبد ذهنی برای ورود به جسم میت می داند؛ در حالی که بنا به نصوص دینی، اولا فشار قبر مربوط به آلودگی انسان به گناهان و معاصی است و بعلاوه روح بعد از مفارقت از بدن تلاشی برای برگشت به بدن ندارد و از این جهت روح ارتباطش با عالم دنیا قطع می شود. وی در این مورد می گوید: « اگر كالبد ذهني پس از مرگ تلاش كند كه مجددا وارد جسم خود شده و دوباره جسم خود را به حركت در آورد، فشار بسيار زيادي را تجربه مي كند كه به آن فشار قبر مي گويند. این تلاش براي او ناموفق و تجربه سختي است. پس فشار قبر مشمول كساني مي شود كه مي خواهند دوباره وارد جسم مرده خود شوند.»1
از جملات بالا معلوم شد که وی فشار قبر را اولا نتیجه اعمال ناشایست افراد نمی داند. دوم این که فشار قبر را مربوط به بعد از مفارقت روح از بدن می داند، نه هنگام مفارقت. این گونه نگرش کاملا با آیات قرانی و روایات اهل بیت مباین است و هیچ فصل مشترکی در آن‏ها دیده نمی‏شود.
1. همان ص 7
حمزه شریفی دوست